Wszystkie spółki węglowe pozbywają się tzw. trwale nierentownego majątku. Czy przenoszenie kopalń przynoszących milionowe a nawet miliardowe straty to rzeczywiście najlepsze wyjście?

- Wydzielanie nierentownych obszarów działalności jest dobre pod warunkiem likwidacji źródeł strat: prywatyzacja - ale kto kupi coś, co jest nierentowne - albo likwidacja.

Związkowcy jednak zapowiadają, że nie pozwolą na likwidacje żadnej kopalni.

- Wykorzystywanie silnej pozycji przez związki jest naturalne. Inna sprawa, skąd się wzięła ta siła. Stawiam pytanie: kto będzie politycznie odważny, by postawić twarde zasady restrukturyzacji i konsekwentnie je wdrażać, mając zamieszki na ulicach śląskich miast? Przypomnijmy sobie wydarzenia ze stycznia 2015. Poprzedni rząd pokazał totalny brak determinacji: najpierw ogłosili plan drastycznych działań (łącznie z likwidacją kopalń), a potem pod presją kampanii wyborczej się z niego wycofali. Tak się w negocjacjach nie robi: jeżeli proponujemy rozwiązania trudne (obniżka płac czy częściowe zwolnienia załogi) - to można negocjować ich skalę. Ale jeśli sygnalizujemy konieczność rozwiązań drastycznych, ostatecznych (jak likwidacja zakładu), a potem się z nich wycofujemy, to podważamy swoją wiarygodność. Jeśli chirurg powie pacjentowi, że dla ratowania życia musi obciąć mu nogę, a potem jednak stwierdza, że antybiotykami też wyleczy i amputować nie trzeba, to jak to o nim świadczy? Kto uwierzy w kolejne diagnozy zawierające drastyczne cięcia? Partia obecnie rządząca obiecała z kolei terapię prawie bezbolesną i z przyczyn politycznych z tych obietnic z zabójczą dla górnictwa konsekwencją się wywiązuje.

Tyle że zmieniają się czasy, zmieniają się rządy, a związkowcy wciąż w kontrze.

- Rozumiem, ze górnicze związki zawodowe używają swej pozycji negocjacyjnej w działaniach lobbingowych. Skoro ją sobie przez dziesięciolecia wypracowały, trudno byłoby z niej nie skorzystać. To istotna przewaga negocjacyjna, a z takich przewag się nie rezygnuje. W moim przekonaniu działanie części  górniczych związków zawodowych w dużej mierze nastawione jest na obronę obecnego status quo ich liderów, a w mniejszym stopniu na zreformowanie górnictwa, zmniejszenie kosztów jego funkcjonowania i poprawę konkurencyjności.